Yetişkin hayatlarının son derece hızlandığı ve streslere bulandığı bir cağdayız. Biz yetişkinler bunları anlayabiliyor, birbirimizle konuşmalarımızda karşılıklı anlayış gösterebiliyoruz.

En basitleri hepimizde olan türden; “Aksama ne pişirsem ki?”, “Yarın önemli bir toplantım var”, “bir akrabam hasta”, “Ya parayı çıkıştıramazsam…”

Çocuklarımız bu gibi durumların içine bizim tarafımızdan dolaylı olarak getiriliyorlar, üstelik olayı kendi boyutunda değerlendirme yeteneğini henüz edinmediler. Onlar yüzümüzde huzur ve günlük yaşantımızda rutin arıyorlar. Yumuşak oyuncağına sarılıp yumuşaklığını tanıdığı yatağında olmak, tanıdık yüzleri görmek, uyuduğunda uyanacağı yeri bilmek huzur veriyor onlara. Derdi olduğunda bizden yardım almak istiyorlar, bizden çözüm bekliyorlar.

Kendimle baş başa kaldığımda uzun suredir bir şarkının sözlerini mırıldıyor beynim… “Eksilmesin yüzünden o tebessüm, o bahar…”

Bu şarkı ile streslerimi çocuklarıma taşımamayı hatırlıyorum. En yorgun ve üzgün olduğum, en kızgın ve çaresiz hissettiğim anlarda geliyor şarkının sözleri dudaklarıma… Yüzümüzdeki gerilimin kaynağını bulmaları, çözümlemeleri imkânsızken hatırlatıyor… Onların bizden kaynaklanan stres yaratmaya hakkımız yok, çünkü henüz bu karmaşayı çözebilecek ne yaşam deneyimleri, ne de bilgileri mevcut. Hoş çoğu zaman yetişkinliğimize rağmen biz bile çözümleyemiyoruz, sancılanıp kalıyoruz.

“Anne iyi misin?” sorusuyla stres sergilerken yakalandığımızı anladığımızda;